De effecten van hormonen in melk op onvruchtbaarheid bij vrouwen

Hieronder staat een benadering van de audiotrack van deze video. Om grafieken, diagrammen, afbeeldingen en citaten waar Dr. Greger naar verwijst te zien, zie de video.

Wat betreft de hoeveelheid steroïde hormonen waaraan we door onze voeding worden blootgesteld, leveren melkproducten ongeveer 60 tot 80 procent van de ingenomen vrouwelijke geslachtshormonen. Ik heb gesproken over de effecten van deze oestrogenen en progesteron bij mannen en prepuberale kinderen: hoe melkconsumptie de oestrogeenspiegels binnen enkele uren kan verhogen.
Maar wat betreft de effecten op vrouwen heb ik het gehad over het verhoogde risico op endometriumkanker bij postmenopauzale vrouwen, maar hoe zit het met vrouwen in de vruchtbare leeftijd?
Kunnen hormonen in zuivel invloed hebben op de reproductie?

We weten dat de inname van zuivelproducten soms is geassocieerd met onvruchtbaarheid; er is echter weinig bekend over de associaties met reproductieve hormonen of anovulatie (het uitblijven van een eisprong), wat betekent dat we moeten onderzoeken op welke wijze zuivel dat kan doen, door te beïnvloeden hoe de baarmoeder zich voorbereidt of door de eierstok zelf te beïnvloeden.
Onderzoekers ontdekten dat vrouwen die yoghurt of room aten ongeveer twee keer zoveel risico liepen op sporadische anovulatie, wat betekent dat er in sommige maanden geen eicel was om te bevruchten.
Nu weten we dat de meeste yoghurt tegenwoordig vol suiker zit. Zelfs Griekse yoghurt kan meer suiker bevatten dan een dubbele chocoladeglazuur donut van Dunkin'. Maar ze hebben in de studie hiermee rekening gehouden en de resultaten bleven bestaan na correctie voor de suikerinhoud, wat suggereert dat het risico op anovulatie onafhankelijk was van de suikerinhoud in veel yoghurts.
We weten niet of dit slechts een toevalligheid was, of wat precies het mechanisme zou kunnen zijn, maar als vrouwen af en toe niet ovuleren gedurende hun leven, zouden ze misschien met een grotere ovariële reserve van eicellen kunnen eindigen.

Vrouwen beginnen steeds later aan hun eerste kind; er is een stijging van vrouwen die in hun 30e en 40e kinderen krijgen. Vroeger dachten we dat de ovariële reserve van eicellen van vrouwen relatief stabiel bleef tot een snelle afname rond de leeftijd van 37, maar nu weten we dat het meer lijkt op een geleidelijke afname van eicellen in de loop van de tijd.
Dit is hoe de grafiek eruit ziet, waar een gestage afname begint bij de piekvruchtbaarheid als de vrouw rond de 20 is. Dit meet de "antrale follikelcount," een echografietest waarbij je het aantal 'volgende slag' eicellen in de eierstokken kunt tellen.(zie de video)
Het is waarschijnlijk de beste reflectie van de werkelijke reproductieve leeftijd. Het is een maat voor de ovariële reserve—hoeveel eicellen een vrouw nog heeft.

Oké, wat heeft dit te maken met voeding?
Onderzoekers van Harvard onderzochten de associatie tussen verschillende eiwitinname en antrale follikelcounts bij vrouwen die moeite hadden om zwanger te worden. Hoewel een verminderde ovariële reserve een van de belangrijkste oorzaken van vrouwelijke onvruchtbaarheid is, is het proces dat leidt tot reproductieve achteruitgang met de leeftijd nog steeds slecht begrepen. Gezien vrouwen hun zwangerschap steeds langer uitstellen, kan de identificatie van omkeerbare factoren die de individuele waarden van reproductieve achteruitgang beïnvloeden, van groot klinisch belang zijn.

Ze deden echografieën bij alle vrouwen en bestudeerden hun diëten en concludeerden dat een hogere inname van zuivel-eiwitten geassocieerd was met lagere antrale follikelcounts, met andere woorden: versnelde ovariële veroudering.

Zo zag de grafiek eruit bij niet-rokers (zie video). Significant lagere ovariële reserve bij de hoogste zuivelinname, wat zou neerkomen op ongeveer 85 gram kaas per dag, vergeleken met de laagste zuivelinname.
Oké, maar wat betekenen deze getallen in termen van biologische leeftijd? Is 16,9 naar 12,7 echt zo'n groot verschil? Als je kijkt naar vrouwen met echt robuuste eierstokken, zou een follikelcount van 16,9 zijn zoals je zou kunnen verwachten bij een 36- of 37-jarige. Terwijl 12,7de waarde is die je kunt zien bij vrouwen die de meeste zuivelproducten consumeren, hetgeen lijkt op wat je zou kunnen zien bij een vruchtbare 50-jarige. We hebben het hier dus over jaren aan ovariële veroudering, tussen de hoogste en laagste zuivelgebruikers.

Hoewel het voor de onderzoekers niet mogelijk was om het onderliggende mechanisme te identificeren dat de hogere inname van zuivel-eiwitten verbond met lagere antrale follikelcounts, hadden ze enkele goed onderbouwde gissingen.
Eén: het zouden de steroïde hormonen en groeifactoren kunnen zijn;
Twee: de vervuiling van melkproducten door pesticiden en hormoonontregelaars die de ontwikkeling van deze ovariumfollikels en de competentie van eicellen negatief kunnen beïnvloeden.

Wat betreft de hormonen suggereren studies dat commerciële melk (afkomstig van zowel zwangere als niet-zwangere dieren) grote hoeveelheden oestrogenen, progesteron en andere placenta-hormonen bevat die uiteindelijk in de menselijke voedselketen worden vrijgegeven, waarbij de inname van zuivel verantwoordelijk is voor 60-80 procent van de ingenomen oestrogenen, zoals ik eerder al noemde.
Zuivel-oestrogenen overleven de verwerking, komen zowel in rauwe als in commerciële melkproducten voor, en zijn in aanzienlijk hogere concentraties aanwezig met toenemende hoeveelheden melkvet, met geen merkbaar verschil tussen biologische en conventionele zuivelproducten—dat is belangrijk om te beseffen. Het zijn niet alleen koeien die met groeihormonen zijn geïnjecteerd (dit is in de EU niet toegestaan). Hun hormonen zitten gewoon van nature in hun lichaam, en eenmaal in het menselijk lichaam worden deze rundvee-hormonen omgezet in oestron en oestradiol, de belangrijkste actieve menselijke oestrogenen. En na absorptie kunnen rundvee-steroïden vervolgens de reproductieve uitkomsten beïnvloeden.

Het is van essentieel belang dat verdere studies worden opgezet om de biologische paden achter de waargenomen associaties te verduidelijken. Dit kan cruciaal zijn, aangezien het consumeren van de melk van een andere soort door mensen een evolutionair nieuw voedingsgedrag is dat de reproductieve parameters kan veranderen en mogelijk langdurige negatieve gezondheidseffecten kan hebben.