Op welke leefstijl kom je uit als je 35 jaar geleden besluit om je geheel eigen aanpak te ontwikkelen als diabetes 1 patiënt?
Hieronder volgt het bijzondere verhaal van Ken Thomas, die zijn expertise van foutopsporing in electrotechnische ontwerpen aanwendde om een manier te vinden hoe hij, in zijn situatie, het beste met diabetes 1 kan leven.
Hij heeft na ruim dertig jaar:
-Geen zichtbare schade aan zijn netvlies
-Normale bloedwaardes
-Geen enkele complicatie die je zou kunnen verwachten bij iemand die al dertig jaar diabetes 1 heeft.
-Hij moet een nieuwe arts vertellen dat hij diabeet is anders zal hij/zij het niet kunnen afleiden uit zijn bloedwaardes.
En dit alles met maar een kwart van de insuline die hij moest gebruiken toen hij nog vlees en vetten (olie) at.
Het is het verhaal van één persoon, maar door zijn nauwgezette manier van 30 jaar data loggen geeft hij een schat aan informatie waardoor we ons inzicht kunnen vergroten.
Uit het verhaal van Ken kunnen we, dankzij zijn jarenlange nauwgezette vastlegging van data, leren wat vetten en olie doen met de insulinegevoeligheid en waarom we deze link in de dagelijkse praktijk meestal niet kunnen leggen. Overigens hanteert hij een vetpercentage van maximaal 10%, hetzelfde percentage zien we ook bij de diëten die hart en vaatziekten kunnen omkeren, zoals bij Ornish en Esselstyn, of waarbij het mogelijk is om bijvoorbeeld neuropathie te genezen.
Ik kan iedereen aanraden om hiervoor wat tijd vrij te maken, ook als je geen diabetes 1 hebt.
In Nederland hebben een aantal vooraanstaande artsen de conclusie getrokken dat een laag vet dieet niet werkt, waarbij ze een vetpercentage van 30% als laag beschouwen, wat in mijn ogen behoorlijk misleidend is.
Zij raden diabetes patiënten een koolhydraatarm dieet aan waarbij de nadruk wordt gelegd op vetten en eiwitten. Internationaal wordt keer op keer het bewijs geleverd dat dit zeker op de langere termijn geen heilzame weg is. 
Door Ken Thomas:
Eerdere ervaringen met mijn artsen waren buitengewoon moeilijk omdat ze mijn diabetes type 1 onder controle wilden houden door specifieke doses medicatie voor te schrijven en door aan te bevelen wat ik wel of juist niet moest eten.
Maar geen van beide werkte. Ik voelde me buitengewoon ziek en gehandicapt. Ik was daar eigenlijk doodsbang voor en besloot daarom de technieken van mijn professie toe te passen: foutanalyse en elektronisch ontwerp.
Naast het bestuderen van cellulaire biologie in de bibliotheek van de Midwestern State University, statte ik een eliminatie dieet om te achterhalen welke effecten verschillende voedingsmiddelen hadden. Alle voedingsmiddelen die mijn artsen mij voorschreven werkten niet. In feite maakten die voedingsmiddelen het nog veel slechter. Dit was de manier waarop ik ontdekte dat plantaardige voeding met een laag gehalte aan vet en eiwitten, zonder dierlijke producten de beste voeding was. Zetmeelrijke groenten en fruit maakten mijn leven, en de controle over mijn diabetes juist heel eenvoudig.
Telkens als ik mijn dokter bezocht, zou het bezoek eindigen in een meningsverschil.
Hij zou mijn bloedwaarden beoordelen en me vertellen dat deze de beste waren die hij ooit had gezien. Mijn A1c was 5.1 en mijn totale cholesterol was 2,6 (100). Zijn volgende zin was dat hij me Lipitor, een cholesterolverlager, zou voorschrijven. Ik vroeg hem waarom en hij zei me omdat: ”Alle diabeten Lipitor moeten nemen”.
Daarna zou hij me uitleggen dat mijn dieet volkomen verkeerd was omdat het geen officieel dieet voor diabetici is. Hij legde uit dat mijn A1c veel te laag was en binnen het diabetesgebied moest vallen, ik was immers een diabeet. Dit ging door tot juni 2012.
In 2012 ontdekte ik Dr. McDougall tijdens het surfen op het Internet. Ik wist niets van het bestaan van artsen met een op planten gebaseerde aanpak. Op zijn site staat een lijst met Plant Based artsen en zo vond ik Dr. Carney in Buda, Texas. Dit is fantastisch, dacht ik, nu kon ik immers bij een arts terecht zonder dat mij verteld wordt dat mijn dieet volkomen verkeerd is, terwijl het in de praktijk daadwerkelijk werkt.
Mijn vrouw, die veel darmklachten had, bezocht Dr. Carney voordat ik dat deed. Zij kwam van al haar klachten af. Ze vertelde Dr. Carney dat ik haar patiënt wilde zijn. Maar zij antwoorde dat ze geen diabetes 1 patiënten meer aannam omdat ze niet de tijd had om een Diabetes 1 patiënt adequaat te kunnen begeleiden. Ik schreef haar een brief waarin ik haar vertelde dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken omdat ik de Diabetes onder controle had. In feite was ik niet geïnteresseerd in het hebben van een arts die mijn diabetes zou managen. Ik had echter nog steeds een arts nodig die recepten voor insuline kon schrijven omdat de tijden zijn veranderd en ik geen insuline, spuiten of teststrips kan krijgen zonder recept. Ik had behoefte aan een arts die mij insuline zou voorschrijven zonder meningsverschillen over mijn controleregime.
Mijn controleregime regelt beide kanten. Met andere woorden, de traditionele methode is dat je insuline gebruikt om de bloedsuikerspiegel te verlagen. Bloedsuikerwaarden stijgen en je gebruikt insuline om ze weer naar beneden te krijgen. Met mijn methode gebruik ik insuline voor een continue neerwaartse daling in gang te zetten, in plaats van een opwaartse stijging van de bloedsuikerspiegel om te keren. Vervolgens gebruik ik fruit om deze neerwaartse daling af te vlakken. Mijn artsen flipten telkens weer als ik vertelde wat ik aan het doen was, ze zeiden:
” Oh..., je gaat volledig onderuit en je zult doodgaan”.
Dus stopte ik maar met het ze te vertellen.
Ik neem de insuline zodat ik een continue neerwaartse trend heb. Dan neem ik bijvoorbeeld fruit om het af te vlakken. Dus, als de suikerspiegel daalt neem ik, voordat het te laag wordt, een stuk fruit. Ik heb geleerd hoeveel fruit ik nodig heb om ongeacht de omstandigheden met de hellingwaarde van de neerwaartse trend samen te vallen en deze af te vlakken. Op deze wijze kan ik mijn bloedsuikerwaardes altijd binnen de normale (70 tot 100mg/dl) houden, in plaats van de waardes die gangbaar zijn voor diabetici. Ik wilde de diabetische niveaus niet. Ik wil geen diabeet zijn. Ik wil normale niveaus. Ik kan dat dankzij mijn methode bereiken. Dit boezemde al mijn artsen altijd angst in, zij vertelden mij dan:”Je zou dat nooit moeten doen”. Maar ik zeg ze:”Ik doe dit al tientallen jaren”.
Maar jij hebt diabetes 1 en diabeten zouden waardes boven de 6 moeten hebben, 7, 8 of hoger
De artsen zouden me vertellen dat mijn A1c “Fout” was, omdat dit immers altijd tussen de 5 en 5.5 lag. En dat was, zo vertelden ze me, buiten de niveaus voor diabetici. Waarop ik reageerde:”Ja, maar het is binnen de normale waardes”. Dan reageerden ze vaak met te zeggen:” Maar jij hebt diabetes 1 en diabeten zouden waardes boven de 6 moeten hebben, 7, 8 of hoger". Daarop kon ik weer uitleggen dat ik dat niet wil, omdat ik weet dat dat schadelijk is.
Mijn eerste arts verzekerde mij dat ongeacht hoe goed ik mijn diabetes onder controle had, ik uiteindelijk de complicaties die diabetes met zich mee kan brengen zou ervaren. Hij zei:”Weet gewoon dat dit zal gebeuren”. Nu weet ik waarom hij dat zei, als ik mijn waardes en controleregime had gehanteerd zoals hij het mij voorschreef, ja dan, zou ik nu zeker de complicaties hebben gehad.
Zoals nu blijkt, na bijna 3 decennia, heb ik geen complicaties door diabetes. Ik heb geen testwaardes waaruit blijkt dat ik diabetes heb. Tenzij ik het de artsen vertel zouden ze het niet weten.
Mijn oogarts vertelde me dat ze altijd een diabeet kan herkennen door de haarvaten in hun netvlies te bekijken. Bij mij kan ze dat niet. Ze vertelde mij dat mijn netvlies er uitzien als die van een kind of een jong volwassene, 30 jaar of jonger. Ze heeft mijn retina foto's opnieuw genomen om zeker te zijn, ik ben immers 65 jaar.
Het is interessant dat ik 30 was toen ik mijn dieet veranderde in een Whole Food Plant Based dieet. Blijkbaar heb ik toen de “normale”achteruitgang een halt toegeroepen.
Ik leefde, voordat de diabetes zich aandiende, op een Standaard Amerikaans Dieet (SAD). Gedurende die tijd had ik problemen die de meeste Amerikanen ervaren. Ik had ernstige darmklachten (Irritable Bowel Syndrome), waarvoor ik medicijnen voorgeschreven kreeg zonder voeding ook maar te benoemen, behalve dan dat het dieet geen verschil maakte. Het Prikkelbare Darm Syndroom was echt chronisch en problematisch voor me.
Op een dag was ik wat tijd aan het doden en liep een reformwinkel binnen en bekeek wat boeken toen ik een artikel tegenkwam dat over darmproblemen ging. Ik bladerde door het boek en las dat darmproblemen worden veroorzaakt door onvoldoende vezels. Het boek gaf een overzicht van voedingsmiddelen die vezels bevatten, het waren allemaal planten. Dus besloot ik om een aantal van deze voedingsmiddelen te proberen. Binnen een week waren al mijn problemen met de dikke darm verdwenen. Ik was verbaasd over de snelheid van genezing, terwijl ik nog steeds vlees at.
Het begin van mijn diabetes nam ongeveer een maand in beslag; van geen enkel symptoom, tot het naar het ziekenhuis worden gebracht nadat ze mij bewusteloos aan mijn bureau hadden gevonden. Het was een erg snelle overgang. Toen ik naar mijn dokter ging voor mijn darmproblemen was mijn bloedsuikerspiegel altijd normaal. Toen merkte ik dat ik erg dorstig werd, heel vermoeid en erg zwak, ik verloor ook erg snel gewicht. In het leven hieraan voorafgaand had ik altijd overgewicht. In die maand verloor ik bijna 20 kilo. Ik was zo verzwakt dat ik amper kon lopen. Het was gevaarlijk om te rijden, het in de auto komen was al een opgave. Ik wist op mijn werk te komen en het volgende dat ik me herinner was dat ik naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik had het bewustzijn verloren achter mijn bureau. Dit gebeurde rond Thanksgiving in 1988.
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis, ik lag nog steeds aan het infuus, had ik een gesprek met de vervangend arts die mijn leven had gered. Ik voelde me ellendig. Mijn bloedsuikers waren dan weer zo hoog dat ik amper bij bewustzijn bleef tot zo laag dat het bijna stuiptrekkingen veroorzaakte. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Het was verschrikkelijk. Ik dacht niet dat ik dit zou overleven. Het was angstaanjagend. Ik voelde me volkomen hulpeloos. Na een aantal dagen in het ziekenhuis, uitte ik mijn ongerustheid bij de plaatsvervangend arts, Dr. Talbert, die inviel voor mijn eigen arts die de stad uit was.
”Geen arts kan uw diabetes 1 onder controle houden"
Dr. Talbert vertelde mij: ”Geen arts kan uw diabetes 1 onder controle houden. Je moet snel zelf leren hoe je het moet volgen, de artsen zien je slechts sporadisch bij het spreekuur. Je moet weten wat je doet. Je moet het zelf onder controle krijgen”. Hij vertelde dat het zou zijn als met een passagier op de achterbank die je verteld hoe je moet rijden, terwijl je geblinddoekt rijdt.
Het was goed nieuws voor mij toen Dr. Talbert zei:”Je moet leren om het zelf te doen en je moet het zelf doen”. Bij die gedachte voelde ik me beter. Het gaf me hoop. Ik besloot ermee om te gaan op dezelfde wijze als ik beroepsmatig als foutanalyse-ingenieur problemen oploste. Ik besloot om alles vast te leggen om er zo achter te komen wat wat doet. Inmiddels had ik het vermoeden dat voeding een rol speelt. Maar ik had geen idee hoe. Ik wist wel dat wat er op dat moment werd geadviseerd zeker niet werkte.
Ik nam een spiraalgebonden notitieblok dat ik permanent bij me droeg. Ik noteerde de doses aan insuline, het tijdstip, wat ik aan het doen was en wat ik zou eten. Vanuit mijn professie wist ik dat je het aantal variabelen moest zien terug te brengen. Dus ik beperkte de voeding tot zo eenvoudig mogelijk. Ik zou slechts één ding langere tijd eten en dan weer wat anders en dan alles vastleggen.
Het duurde niet lang voordat ik ontdekte dat het eten van vlees en vet echt slecht voor me was. Vlees en/of vet zorgt ervoor dat de insuline niet meer synchroon loopt en het wordt bijna onmogelijk om de insuline te laten matchen met het eten. Het veroorzaakt hoge pieken en diepe dalen en maakte het voor mij onmogelijk om een rechte lijn te krijgen.
In de loop van de tijd veranderden mijn logs, naarmate ik meer inzicht kreeg. Ik log nog steeds, maar dan eenvoudiger. Misschien kan ik het wel zonder te loggen, maar ik voel me meer op mijn gemak als ik het bijhoud. Het is een deel van me geworden, het hoort bij me. Maar ik log niet langer datgene wat ik eet. Oorspronkelijk moest ik ook de calorieën tellen om te matchen met de insuline maar dat viel weg toen ik de boven- en de onderwaarden ging meten. Nu kan ik, zolang ik geen dierlijke producten en vet uit mijn dieet houd, alles probleemloos eten. 
In 1989 heb ik met vallen en opstaan mijn dieet uitgewerkt. In het begin woog ik alles, groenten, fruit, zetmeel, alles! Daarnaast telde ik ook de calorieën en registreerde alles om zo mijn insulinedosis te berekenen. Omdat ik nu een constante neerwaartse trend in de bloedsuikerspiegel aanhoud, maak ik me daar niet meer druk over. Ik krijg geen hoge bloedsuikerpiek. Ik kan hoge glycemische producten, zoals aardappels, eten totdat ik meer dan vol zit en ik krijg geen bloedsuikerpiek. Meestal moet ik later nog wat fruit eten om te voorkomen dat het te laag wordt. En dit houdt ik onder controle met maar een kwart van de insuline die ik gewend was te nemen toen ik nog vlees en vetten at.
Een beetje olie of vet:"De effecten daarvan houden een maand aan."
Niet vaak, maar soms sloop er een film van olijfolie in mijn voeding, of een schijfje avocado verstopte zich in mijn salade. De effecten daarvan houden een maand aan. Het wordt dan moeilijk om een horizontale lijn te krijgen, omdat de insuline niet meer goed matched met dat wat ik eet zal de bloedsuikerspiegel op en neer schommelen.
Als iemand ook maar één keer per maand een klein beetje olie zou gebruiken, zal hij nooit weten hoe het voelt om insulinegevoelig te zijn.
De reden waarom mensen/onderzoekers dit niet ontdekken, zal gelegen zijn in het feit dat het twee dagen duurt alvorens dit effect begint. Dan duurt het ongeveer twee weken om weg te ebben en ongeveer een maand voordat het weer normaal is. Het effect is gewoon te traag om het te kunnen koppelen aan iets wat we gegeten hebben. Als iemand ook maar één keer per maand een klein beetje olie zou gebruiken, zal hij nooit weten hoe het voelt om insulinegevoelig te zijn. Ze zullen het nooit weten omdat te lang duurt voordat het begint.
Het is een erg langzame verandering en het duurt nog langer alvorens het weer normaal is. Dit gaat ook op voor de niet diabeten onder ons. Het enige verschil is dat bij de niet-diabetici het insuline/bloedsuiker mechanisme nog werkt. Het handhaaft de “normale” bloedsuikerspiegel, maar dan wel met extra inspanning. Hierdoor lijken vetten onschuldig. Het komt hier op neer dat je, als je maar één keer per maand een beetje vet consumeert, nooit zult ervaren hoe jezelf “goed voelen” daadwerkelijk aanvoelt. Vanuit mijn ervaring geloof ik dat een “klein beetje olie” niet bestaat. Alles is teveel. Het veroorzaakt insulineresistentie. En het is niet alleen de olie. Elk ingrediënt in een gerecht dat voor meer dan 10% van de calorieën uit vet bestaat heeft hetzelfde effect als olie, alleen in beperkte mate omdat olie immers voor 99,9% uit vet bestaat.
......het is vrijwel onmogelijk om te weinig vet te krijgen
Ik heb ook geconstateerd dat het vrijwel onmogelijk is om te weinig vet te krijgen. Zelfs rauwe sla bevat 8% vet. Selderij heeft 9%. Je hebt slechts 6% of minder nodig. In de afgelopen drie decennia ben ik een obsessieve, vetvrije fanaticus geworden, maar ik moet nog een minimum vinden.
Een aantal kernbegrippen die in mijn blogs in detail worden behandeld, zijn insulineresistentie, insulinegevoeligheid en oploopsnelheid.
Insulinegevoeligheid is het tegenovergestelde van insulineresistentie. Bij de stofwisseling is glucose je brandstof. Insuline is als de brandstofinjectoren in de auto, je spuit brandstof in de cilinders om te verbranden. Als de verstuivers verstopt raken is dat vergelijkbaar met insulineresistentie. Je hebt de brandstof beschikbaar maar je kunt men niet in de cellen krijgen. Je zou het moeten verbranden, maar je kunt het niet verbranden. Wanneer we insulineresistentie hebben, net als uw auto met verstopte brandstofinjectoren, hebben we minder energie, we voelen ons moe. Insulinegevoeligheid is wanneer de injectoren super schoon zijn. Alles werkt uitstekend. De brandstof is er, het kan ongehinderd stromen en je verbrandt het meteen. Wanneer we insulinegevoeligheid ervaren, hebben we het gevoel dat we over grenzeloze energie beschikken.
De oploopsnelheid kan in de loop van de tijd worden gemeten en worden berekend. Het is het tempo waarin verandering plaatsvind. Het kan in kaart worden gebracht en getekend. Je wilt altijd dat je bloedsuikerspiegel binnen het normale bereik blijft en niet te snel verandert. Het bereik dat ik heb gekozen is 70 tot 100 mg / dl. Als de snelheid van verandering te hoog is, voelt het gewoon niet goed. Als het te snel daalt, voel ik me nerveus. Wanneer het te snel stijgt, voel ik me traag. Ieder moment waarop je bloedsuikerspiegel stijgt, komt dat doordat het niet snel genoeg wordt opgenomen, waardoor je je vermoeid voelt.
Ik had voordat ik de diagnose diabetes kreeg, de verwachting dat ik qua gezondheid in lijn zou liggen met mijn familie. Alle mensen die ik kende kregen, zo rond hun vijftigste, te maken met een afnemende gezondheid. Zich uitend in bijvoorbeeld hart- en vaatziekten en diabetes. Toen de diabetes zich bij mij manifesteerde was ik niet zeker dat ik dat zou overleven. Maar nu, nadat ik deze leefstijl heb aangenomen, ben ik verbaasd dat het potentieel voor een goed leven zo ver voorbij gaat aan dat alles. Het gaat verder dan wat ik me ooit had kunnen voorstellen.
Vroeger moest ik hiervoor beide armen gebruiken
Ik ben nu 65 en voel me beter dan toen ik 20 was. Ik weeg minder dan toen ik 20 was, maar heb meetbaar meer kracht. Ik vind het leuk om aan auto's te werken.
Nu, op mijn 65ste, kan ik een momentsleutel nemen en deze op een wielmoer van 150 pond koppel plaatsen en deze met één arm losdraaien. Vroeger moest ik hiervoor beide armen gebruiken en het gewicht van mijn lichaam gebruiken om dat te doen. Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren op 65 jarige leeftijd. Insulinegevoeligheid lijkt onze kracht te vergroten omdat het lichaam de brandstof efficiënter verbrandt.
In die zin is het niet verwonderlijk dat de recordhouder, sinds 2015, van 's werelds sterkste man een vegan is. Het is Patrick Baboumian. Hoe wil je dat verslaan? Ik ben ervan overtuigt dat het altijd zo is geweest. Planteneters zijn sterker. De mensheid is dieren gaan doden en eten, ten onrechte denkend dat het ze sterk zou maken. Maar de sterkste landdieren blijken geen carnivoren te zijn. De herbivoren hebben veel meer kracht en uithoudingsvermogen dan carnivoren. De carnivoren kunnen doden omdat ze daartoe van nature uitgerust zijn , niet omdat ze sterker zijn. De vleesindustrie verdient goed aan deze misvattingen. Ik kan nu, op dit punt in mijn leven, de absurditeit van de vlees- en zuivelindustrie inzien.
Vlees eten moet ze worden geleerd
Als ik de opgroeiende kinderen van familie en vrienden observeer, is het voor mij duidelijk dat zij van nature de voorkeur geven aan plantaardige voeding. Vlees eten moet ze worden geleerd. Dit is zo in onze samenleving ingebakken dat ouders zich er niet eens van bewust zijn dat ze ze leren om vlees te eten. Maar de voeding waar ze zich toe aangetrokken voelen is groente en fruit. Ontelbaar zijn de momenten waarop ik zag dat een kind pas de tafel mocht verlaten nadat het vlees was opgegeten.
Een paar jaar geleden, in 2012, werd mijn leven echt volmaakt toen ik, naast de verbeteringen in mijn gezondheid, de Plant Based gemeenschap ontdekte, andere mensen met dezelfde leefstijl. Ik ontdekte Dr. McDougall, Dr. Esselstyn, een lange lijst van anderen, en natuurlijk Dr. Carney.
Ik bezocht gezondheidsevenementen zoals het Healthfest in Marshall Texas (zie op BeterwEten.org ook het verhaal van de burgemeester van Marshall die beginnende prostaatkanker wist te behandelen met een WFPB dieet “The Marshall Plan” , de ATX Alive PlantPure Potlucks in Austin Texas en nog veel meer. Dit alles was buitengewoon opwindend voor mij omdat ik me daarvoor alleen voelde in mijn dieetstijl.
Ongeveer een jaar na het begin van de diabetes, en nadat ik de dingen onder controle had door het eten van een plantaardig dieet, werd het leven weer normaal. Ik was lid van de alleenstaandengroep in een plaatselijke kerk. De meesten waren late tieners of vroege twintigers. Ik was destijds bijna 40. De groep ging op reis naar “Six Flags Over Texas” in Dallas. We arriveerden vroeg in de ochtend toen de poorten opengingen. Ik vermaakte me tot aan sluitingstijd de hele dag prima. Ik barstte van de energie. De rest van de groep was uitgeput. Ze raakten geïrriteerd omdat ik naar het de bus wilde lopen en niet met het treintje wilde. Dat was een echte eye-opener voor mij. Ik had maar een jaar een plantaardig dieet gevolgd. Ik besefte toen hoe geweldig ik me voelde en hoeveel energie ik had. Zo is het sindsdien altijd geweest. Met was een echt AHA-moment.
Ik had soortgelijke ervaringen toen ik nog aan skydiving deed alvorens we naar Austin verhuisden. Ik gaf er de voorkeur aan om ver buiten de geplande landingszone te landen, zodat je een avontuurlijke wandeling door het platteland kon maken. Maar niemand anders toonde hier interesse in. Het verschil was de voeding.
Ik had nooit gedacht dat dat zou kunnen gebeuren.
Ik ken nu het verschil tussen wat voeding is en wat geen voeding is. Ik hou ervan. Voordat ik dacht dat ik van eten hield dacht ik dat ik van een sappige biefstuk hield. Ik was vrijgezel en zou mezelf trakteren op een mooie filet mignon, visfilets en echt chique gerechten en ik genoot ervan. Maar de smaken die ik nu ervaar van plantaardige voeding doen de smaken die ik voorheen prefereerde verbleken. Ik had nooit gedacht dat dat zou kunnen gebeuren. Op deze manier eten kost totaal geen moeite. Dit is wat nu als natuurlijk aanvoelt.
Reizen of sociale bijeenkomsten waren vroeger een uitdaging voor mij. Ma
ar ik ben inmiddels al zo lang hieraan gewend dat ook dit geen probleem meer is. Ik ben eraan gewend. Voor vertrek bereid ik me voor, ik kijk waar de winkels zijn voor mij en we zorgen dat we voldoende eten bij ons hebben. Het eten waar ik vroeger van hield smaakt nu verschrikkelijk. Leercurven zijn altijd lastig, maar alleen als je aan het leren bent. Als je het eenmaal weet, gaat het met gemak en wordt het routine. Dit is de gemakkelijkste manier om te leven.
De zorg die ik ontving van Dr. Carney is een tegenpool van elke zorg die ik ooit heb ontvangen.
Ik had wat verwachtingen toen ik haar op de lijst van Plant Based artsen op de website van Dr. McDougall vond. Voordat ik Dr. Carney leerde kennen, wist ik niet wat een echte dokter was. Dr. Carney is een echte arts, iemand die oprecht geïnteresseerd is in het gezond maken van u in plaats van alleen uw ziekte te behandelen. De bezoeken aan andere artsen gaven mij het gevoel dat ik op een lopendeband stond. Zeer onpersoonlijk. Maar Dr. Carney veranderde die opvatting. Ik realiseer me nu dat ze is wat een arts behoort te zijn.
Ik heb andere diabetes 1 patiënten kunnen helpen via mijn ledenblogs op DrCarney.com, via gesprekken bij de ATX Alive Potluck, tijdens lunches met type 1 diabetici op Dr. Carney's kantoor.
Als we reizen en mensen ontmoeten deel ik graag mijn verhaal met hen. Ik schreef een blog genaamd Be Careful What You Pray For! over een van die ontmoetingen. Spoiler alert: deze manier van eten is geen opoffering.
Ik ben opgegroeid in het vee- en olieland van Texas. We waren er allemaal van overtuigd dat je niet langer dan drie maanden kon overleven zonder vlees te eten. Op dat moment was dat logisch voor mij en ik geloofde het. Maar nadat ik startte met het eten van planten en drie maanden verder was, was ik blij verrast omdat ik me steeds beter voelde. Ik was absoluut niet stervende. Dus ik heb nooit meer een stuk vlees gegeten.
Niet alleen heeft mijn eigen ervaring bewezen dat een "Whole Food Plant Based levensstijl" de beste is, het wordt ook bevestigd door de mensen die ik ken. Iedereen die ik ken; leden van het McDougall-forum, van de ATX Alive potluck en vele anderen die een WFPB-leefstijl volgen, verkeren allemaal in een goede gezondheid en worden gezonder. Daarnaast zie ik bij iedereen die leeft op het Standaard Amerikaanse Dieet (SAD), een gestaag verval in de gezondheid. En dit gaat voor de volle 100% op.
Iedereen die ik ooit heb ontmoet, die deze leefstijl volgt, is dramatisch beter geworden of wordt nog steeds beter. Dat is ook 100%. Dit is hoe het zou moeten zijn. Het is hoe het menselijk systeem het beste werkt.
Ken Thomas
Voor het originele verhaal:
https://www.drcarney.com/success/diabetes-success/ken-s-engineered-type-1-diabetes-whole-food-plant-based-low-fat-lifestyle
De in mijn ogen meest uitgebreide bron van informatie aangaande diabetes is de site Mastering Diabetes. Deze door twee diabetes 1 patiënten gerunde site bevat enorm veel wetenschappelijk onderbouwde informatie.
Wil je ook jouw insulinegevoeligheid maximaliseren dan vind je daar de door hen geadviseerde en in de praktijk door duizenden patiënten beproefde methode, recepten en succesverhalen.
Zoals te verwachten is het voedingsadvies:"Whole Food Plant Based"
en beslist niet koolhydraatarm.
Zie ook de video: "Het beste dieet voor Diabetes".
Of lees het boek "Mastering Diabetes" en krijg alle wetenschappelijke onderbouwing uit eerste hand van twee diabetes 1 patiënten. bij de boekbespreking is ook een link naar een mooie podcast met beide auteurs opgenomen.
